Skąd ten pies?

Myślę że na początek przygody z tym blogiem opiszę jak, kiedy i dlaczego w moim życiu pojawił się mój pierwszy, całkiem własny pies.

Marzyłam o nim właściwie odkąd pamiętam. Rodzice oczywiście absolutnie nie chcieli o tym słyszeć. Będąc jeszcze w podstawówce udało mi się wyżebrać chomiki, ale zerowa wiedza moja i rodziców doprowadziła do szybszej niż normalnie śmierci obu gryzoni.

Za jakiś czas młodsza siostra wyprosiła sobie kota. Ozzy uratowany został ze śmietnika przez starszą panią, która odsprzedała nam go za złotówkę. Tym sposobem przeciwko psu został wytoczony największy argument - jest kot, psa być nie może, bo się zjedzą.

Mijały lata, ja rosłam, zmieniały mi się zainteresowania, poszłam na studia, a marzenie o psie nadal się tliło gdzieś z tyłu głowy. Często w księgarniach przeglądałam albumy z rasami psów i w pamięci bardzo utkwiła mi jedna z nich - basenji. Śliczna mordka, mądre oczy, zakręcony ogonek, niewielkie rozmiary... Wydawał mi się idealny dla mnie! Kiedy jednak zaczęłam już bardziej na poważnie przygotowywać się do kupna psa, to przeczytałam że jest to rasa z trudniejszym charakterem i nie polecane są dla nowicjuszy. Pisano też, że bardzo przywiązują się do wybranej osoby i mogą wyć gdy jej nie ma. Zaczęłam obawiać się, że nie podołam i będę żałować, że nie będę szczęśliwa ani ja, ani Wtedy-Jeszcze-Chłopak, ani tym bardziej pies. Szukanie zacząć musiałam znów od zera. Trafiłam tak na stronę... która dobiera dla nas rasę po odpowiedzi na kilka pytań. Właściwie takich stron jest mnóstwo, zwłaszcza w języku angielskim. Chciałam znaleźć rasę średniej wielkości, szybko uczącą się, kochającą wodę, długie spacery itd. Możecie się śmiać, ale tym właśnie sposobem dowiedziałam się o rasie Epagneul Breton (po angielsku zwanej Brittany, a po polsku - Spaniel Bretoński).

Im więcej czytałam o tej rasie, tym bardziej się zakochiwałam. Co więcej, ku mojemu zdziwieniu w Polsce było nawet kilka aktywnych hodowli. Pozostało więc tylko czekać na ten odpowiedni moment.

Dwa lata temu przeprowadziłam się na stałe do Wtedy-Jeszcze-Chłopaka. Mając już pewność, że to będzie mój stały dom, napisałam do hodowcy spaniela bretońskiego. Porozmawiałam z nim o moich wątpliwościach czy dam sobie radę, przedstawiłam co mogę zaoferować psu i czego od psa oczekuję oraz zapytałam kiedy mój wymarzony maluch byłby do odbioru. Okazało się, że było to dokładnie dwa dni po tym jak się wprowadzę. Mieszkanie było jeszcze zawalone pudłami, sypialnia była nieprzystosowana do dwóch osób i właśnie w taki nieperfekcyjny dom wkroczył Buddy.

Okazał się być najlepszą decyzją naszego życia, naszym kochanym, dzielnym pieskiem, ale resztę o nim dowiedzieć się będzie można z kolejnego wpisu.

Zu